WBZ

Der 2. Kongress der polnischen Deutschlandforscher

Fast 300 der wichtigsten polnischen Deutschlandforscher, eine Vielzahl an Panels und Debatten, kulturelle Ereignisse und Experten aus dem Ausland – so präsentierte sich in aller Kürze das Programm des 2. Kongresses der Deutschlandforscher in Breslau. Die Multi-Konferenz wurde in der zweiten Novemberhälfte 2013 vom Willy Brandt Zentrum für Deutschland- und Europastudien der Universität Wrocław in Zusammenarbeit mit dem Deutschen Akademischen Austauschdienst, Odra-Film und der Deutschen Sozial-Kulturellen Gesellschaft in Breslau organisiert und stand unter dem Thema „(Un-)bekanntes Deutschland". Der erste Kongress hatte vor drei Jahren stattgefunden und sich ähnlich großen Interesses erfreut.

Wie wichtig dieser Kongress war, davon zeugte beredt der Rang der Schirmherrschaft – auch dieses Mal übernahm sie der Bevollmächtigte für internationale Angelegenheiten in der Regierung von Donald Tusk, der Außenminister Polens a. D., Władyslaw Bartoszewski. Wodurch zeichnet sich die „Kultur der Nachbarschaft" aus und leiden wir unter „Verlustängsten"? Darüber diskutierten zu Beginn des Kongresses in der Aula Leopoldina bekannte „Grenzgänger" wie Prof. Stefan Chwin, Dr. Andreas Lawaty und Dr. Jörg Bernig. Die Diskussion moderierten Prof. Krzysztof Ruchniewicz und Prof. Marek Zybura.

Der wichtigste Tag war der zweite – seit dem Morgen fand in mehreren Gebäuden der Universität eine Vielzahl an Podiumsdiskussionen statt. Zur Teilnahme daran hatten sich Forscher und Forscherinnen schon Wochen zuvor angemeldet, zur Wahl standen mehrere interdisziplinäre Sektionen, darunter die Geschichte des 19. und 20. Jahrhunderts, die Gesellschaft und das politische Systems Deutschlands, der Kulturtransfer und Deutschland im internationalen System. Die Sektionen wurden in viele Panels eingeteilt. Aus diesem Grund konnte jeder Wissenschaftler an mehreren Foren teilnehmen. Den Veranstaltern war wichtig, dass es gelingt, die Themen anzusprechen, die unseren westlichen Nachbarn bewegen, sowie zur besseren Vernetzung unter den verschiedenen Generationen der polnischen Deutschlandforscher selbst beizutragen. Es wurde u. a. darüber diskutiert, wie unser westlicher Nachbar mit der Europa-Krise klarkommt, welche Folgen die diesjährigen Bundestagswahlen haben werden oder ob die türkischen Migranten ein Problem für die deutsche nationale Identität darstellen. Die ganze Problematik wurde in einer speziell dafür erstellten Broschüre präsentiert, die auf der Homepage des Kongresses für die Interessenten immer noch zur Verfügung steht (vlg. www.zjazdniemcoznawcow.pl).

Der Breslauer Kongress war nicht nur ein Treffen unter Wissenschaftlern. Den Kongress begleiteten unterschiedliche öffentliche Veranstaltungen. In der Buchhandlung „Tajne Komplety" wurde eine Autorenlesung mit Volker Braun, einem der bekanntesten deutschen Dichter, Prosaautoren und Dramatiker, organisiert. Während des Treffens stellte der Autor seine neueste Publikation, einen retrospektiven deutsch-polnischen Gedichtband „Das Gleichgewicht / Rownowaga", vor, und die Übersetzer lasen ihre Übertragungen. Zur selben Zeit fand im Niederschlesischen Filmzentrum ein Gespräch mit den bekanntesten polnischen Filmwissenschaftlern und Filmjournalisten statt. Die Praktiker suchten die Antwort auf die provokative Frage „Ist Deutschland sexy? / Kogo krecą Niemcy?". Die Zuschauer konnten Auszüge aus 13 polnischen und deutschen Spielfilmen sehen, die den jeweiligen Nachbarn auf stereotype Art und Weise darstellten. Ebenfalls an diesem Tag fand am Sitz der Deutschen Sozial-Kulturellen Gesellschaft in Breslau, einem der Partner des Zentrums bei der Organisation des Kongresses, eine Diskussion von Vertretern der nationalen und ethnischen Minderheiten mit dem Titel „Erbe, Identität und Zukunft der nationalen und ethnischen Minderheiten in Polen" statt.

Am dritten und letzten Tag des 2. Kongresses wurden unterschiedliche interdisziplinäre Foren abgehalten. Es trafen sich junge Forscher (die Doktoranden diskutierten über Methoden und Forschungsinstrumente, die Studierenden wählten ein konkretes Thema: „Ich bin ein Berliner – die transatlantische Dimension der Zusammenarbeit zwischen der BRD und den Vereinigten Staaten nach 1945"), zusammen kamen darüber hinaus die Vertreter von unterschiedlichen wichtigen Förderinstitutionen, wie Cornelius Ochmann von der Stiftung für Deutsch-Polnische Zusammenarbeit, Dr. Peter Hiller vom Deutschen Akademischen Austauschdienst, Witold Gnauck von der deutsch-polnischen Wissenschaftsstiftung, Dr. Jens Stüben vom Bundesinstitut für Kultur und Geschichte der Deutschen in Ostmitteleuropa, Rafal Bartek vom Haus der Deutsch-Polnischen Zusammenarbeit sowie Prof. Piotr Madajczyk vom Institut für Politische Studien der Polnischen Akademie der Wissenschaften.

Die Bibliothekare hatten eine eigene Sektion organisiert und diskutierten zum Thema „Das zeitgenössische Deutschland (nach 1989) in den Buchsammlungen der polnischen Bibliotheken und Kulturinstitutionen". Auch die Verleger durften nicht fehlen, die sich am runden Tisch trafen und über das abnehmende Interesse für das deutsche Buch in Polen sowie den Mangel an Besprechungen der deutschen Literatur in den polnischen Medien unterhielten.

An dem Kongress nahmen Vertreter unterschiedlicher Fachdisziplinen teil, die sich mit Deutschlandthemen beschäftigen. Der interdisziplinäre Charakter des Kongresses erlaubte, einen Austausch von Meinungen sowie unterschiedliche Zugänge zum komplexen Thema Deutschland zu finden und auf diese Weise die Spezifika der methodologischen Vorgehensweise deutlich zu machen. Als Ergebnis des Kongresses soll ein Kompendium des Wissens über Deutschland entstehen. Es wird an eine Art Lexikon gedacht.

Man kann abschließend sagen, dass das Interesse für die Deutschlandforschung nach wie vor groß ist. Es ist ein gutes Signal für die Zukunft und genug Ansporn für das Breslauer Zentrum für Deutschland- und Europastudien, um in drei Jahren den nächsten Kongress zu organisieren.

Alicja Kuropatwa

Willy Brandt, właść. Karl Herbert Frahm, ur. w Lubece 18 grudnia 1913 r., zm. w Unkel 8 października 1992, wybitny polityk zachodnioniemiecki, kanclerz RFN w latach 1969-1974, 1971 laureat Pokojowej Nagrody Nobla.

Pochodził z rodziny robotniczej o tradycjach socjaldemokratycznych, w 1932 roku ukończył prestiżowe gimnazjum Johanneum w Lubece. Wcześnie zaangażował się w działalność polityczną, od 1932 roku współpracował z Socjalistyczną Partią Robotniczą (SPR); w tym czasie udzielał się także jako dziennikarz.

Po przejęciu władzy przez nazistów w Niemczech w 1933 roku wyemigrował do Norwegii, by założyć tam filię SPR i prowadzić walkę przeciwko nazistom. Nawiązał liczne kontakty z norweskim ruchem robotniczym. Kraj ten stał się dla młodego emigranta drugą ojczyzną. W 1938 roku władze III Rzeszy pozbawiły Frahma obywatelstwa. Używał on już wtedy nazwiska Brandt i przyjął obywatelstwo Norwegii. Do niemieckiego powrócił dopiero w 1947 r. W latach 1937-1939 był korespondentem wojennym w Hiszpanii. Po zajęciu Norwegii przez nazistów, Brandt uciekł do Szwecji, gdzie kontynuował działalność polityczną. W tym czasie przyczynił się do powstania międzynarodowego zespołu roboczego socjalistów i socjaldemokratów, którego zadaniem było zażegnanie rozbicia w ruchu socjalistycznym oraz opracowanie zasad przyszłego pokojowego współżycia w Europie.

W tych pracach uczestniczyli także polscy socjaliści: m. in. przedstawiciel PPS na Skandynawię, Maurycy Karniol. W 1944 r. Karniol poinformował członków tego gremium o działalności w Polsce nazistowskich obozów zagłady. Po wybuchu Powstania Warszawskiego Międzynarodowa Grupa Demokratycznych Socjalistów wystosowała pozdrowienia do „bohaterskich żołnierzy polskiej Armii Krajowej". Wyrażono w nich także oczekiwanie, że alianci zachodni przyznają walczącym Polakom status kombatantów i udzielą im stosownej pomocy. W czasie pobytu na emigracji w Szwecji Willy Brandt wypowiadał się w sprawie stosunku Niemiec do Polski i kształtu jej granic. Uznawał prawo Polaków do odbudowy własnego państwa, do bezpieczeństwa narodowego i „regulacji terytorialnych". Popierał wtedy jedynie nieznaczne korekty powojennej granicy polsko-niemieckiej, co miało w przyszłości rozwiązać wszelkie tendencje separatystyczne. Po II wojnie światowej Willy Brandt wrócił do Niemiec jako korespondent prasy skandynawskiej, głównie norweskiej. Relacjonował m.in. przebieg procesu zbrodniarzy nazistowskich w Norymberdze. Pełnił także funkcję attache prasowego norweskiej misji wojskowej przy Sojuszniczej Radzie Kontroli Niemiec.

Po powrocie na stałe do Niemiec, związał swe życie z Berlinem. Tu rozpoczął aktywną pracę w SPD – jako pełnomocnik zarządu partii i jej przedstawiciel we władzach alianckich. Był to początek jego wielkiej kariery politycznej. Był wieloletnim deputowanym w Bundestagu z Berlina Zachodniego. Wielką polityczną klasę wykazał Brandt w czasie sprawowania urzędu burmistrza Berlina (1957-1966), zwłaszcza w czasie tzw. II kryzysu berlińskiego (1958). Brandt zdecydowanie odrzucił ultimatum Chruszczowa, domagającego się zniesienia praw okupacyjnych w Berlinie Zachodnim i przekształcenia go w wolne miasto. Wspierał demonstracje ludności Berlina. W czasie budowy muru berlińskiego Brandt żądał od USA podjęcia zdecydowanych działań politycznych. Wprawdzie Kennedy nie wyraził zgody na interwencję zbrojną, jednak postanowił wzmocnić obecność USA w zachodnich strefach miasta. Wyrazem poparcia dla nieustępliwej polityki Brandta w Berlinie była wizyta prezydenta USA, Kennedy'ego w Berlinie 26 czerwca 1963 roku. W jej trakcie z ust amerykańskiego prezydenta padły słynne słowa: „Ich bin ein Berliner", które symbolizowały istnienie wspólnoty ludzi opowiadających się za demokracją.

W 1964 roku Brandt został wybrany po Erichu Ollenhauerze na przewodniczącego SPD (do 1987 roku). Pełniąc tę funkcję popierał reformy wewnątrz SPD (m.in. program godesberski, 1959). W wyborach parlamentarnych z 1961 r. i 1965 był kandydatem SPD na kanclerza. Głosił potrzebę zmian w polityce wewnętrznej i zagranicznej (tzw. polityka małych kroków). Swe poglądy zawarł w mowie wygłoszonej wraz szefem swego urzędu prasowego, Egonem Bahrem, w Tutzing w lipcu 1963 roku. Stwierdził w niej, że Niemcy muszą się pogodzić z powojennym status quo i szukać przesłanek dla pokojowego rozwiązywania problemów między demokratycznym Zachodem i komunistycznym Wschodem. Należało znaleźć „tyle realnych punktów stycznych i tyle sensownej komunikacji, ile się tylko da". W okresie rządów tzw. wielkiej koalicji CDU/CSU i SPD w latach 1966-1969 pełnił Brandt urząd wicekanclerza i ministra spraw zagranicznych. W tym czasie udało mu się zapobiec zagrażającej RFN izolacji na arenie międzynarodowej (intensyfikacja zjednoczenia Europy zachodniej i wzmocnienie sojuszów, pierwsze próby normalizacji stosunków z krajami bloku wschodniego). Po wygraniu wyborów do Bundestagu przez koalicję SPD i FDP we wrześniu 1969 roku, Willy Brandt został wybrany kanclerzem (21 października 1969 r.). W expose rządowym domagał się m.in. przeprowadzenia reform wewnętrznych. Hasłem przewodnim jego rządu było „odważyć się na więcej demokracji".

Pierwsze lata sprawowania funkcji kanclerskiej stały jednak pod znakiem głębokiej zmiany w polityce zagranicznej, zwłaszcza w odniesieniu do Europy Środkowo-Wschodniej (Neue Ostpolitik). Zdaniem Brandta, zawarcie układów z państwami komunistycznymi miało służyć eliminacji siły z polityki międzynarodowej, odprężeniu oraz pojednaniu ze Wschodem.

Po podpisaniu układu z Moskwą, 7 grudnia 1970 roku Willy Brandt zawarł układ z Polską o podstawach normalizacji ich wzajemnych stosunków. Układ ten dał początek nawiązaniu wszechstronnych stosunków polsko-niemieckich. Jednym z jego efektów było utworzenie Wspólnej Komisji Podręcznikowej PRL-RFN (1972), której zadaniem było zrewidowanie dotychczasowego, nieraz stereotypowego i niezgodnego ze stanem badań, przedstawienia historii Niemiec i Polski w podręcznikach szkolnych w obu krajach. Miała to być jedna z płaszczyzn dialogu między obu narodami.

Symbolicznego wymiaru nabrała wizyta kanclerza Brandta w Polsce w grudniu 1970 r. z powodu jego spontanicznego uklęknięcia przed pomnikiem Bohaterów Getta. Było to oddanie hołdu ofiarom okupacji niemieckiej przez polityka, który choć był przeciwnikiem nazistów, uważał, że jako Niemiec musi nieść część odpowiedzialności za zło wojny. „Nad przepaścią niemieckiej historii i pod brzemieniem milionów pomordowanych uczyniłem to – wspominał to wydarzenie W. Brandt –, co czynią ludzie, gdy brak im słów". Zdjęcie z klęczącym kanclerzem obiegło świat, jednak w samej Polsce długo uznawane było przez władze za „niecenzuralne". Gest Brandta dopiero w początkach lat 90. zaczął funkcjonować w polskiej pamięci historycznej jako krok milowy na drodze do pojednania polsko-niemieckiego. Dużo uwagi przykładał Brandt również do nawiązania stosunków między obu państwami niemieckimi. Uznawał „istnienie dwóch państw niemieckich jednego narodu niemieckiego". Było to warunkiem wstępnym realizacji jego polityki niemieckiej. Po podpisaniu układu moskiewskiego i warszawskiego, kanclerz wszczął pierwsze rozmowy z NRD. Politykę pokojową Brandta doceniła opinia międzynarodowa, czego wyrazem stało się przyznanie mu w 1971 roku Pokojowej Nagrody Nobla. Polityka zagraniczna kanclerza spotkała się jednak z dużą krytyką, nie tylko ze strony opozycyjnej CDU/CSU, ale i własnej partii. Kanclerz przetrzymał tzw. konstruktywne wotum nieufności, jednak jego partia straciła większość parlamentarną wskutek secesji części deputowanych. Po przyspieszonych wyborach Willy Brandt ponownie został kanclerzem w listopadzie 1972 roku. Wydarzenie to było najlepszym potwierdzeniem słuszności jego dotychczasowej polityki. Nową politykę wschodnią RFN zwieńczyło podpisanie układu z NRD w grudniu 1972 roku (tzw. Grundlagenvertrag) oraz z Czechosłowacją w grudniu 1973 roku. W 1973 roku RFN oraz NRD zostały przyjęte do Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Sukcesom Brandta w polityce zagranicznej nie towarzyszyły równorzędne im osiągnięcia w polityce wewnętrznej. W RFN tego okresu można było zaobserwować przejawy kryzysu w gospodarce i finansach, z którymi rząd nie bardzo mógł sobie poradzić (wzrost inflacji). Na te problemy nałożyły się spory wewnątrz SPD. Wykrycie szpiega NRD wśród pracowników urzędu kanclerskiego (tzw. afera Guillaume) na tyle osłabiło pozycję kanclerza, że ten podał się do dymisji 7 maja 1974 roku.

W następnych latach Willy Brandt pełnił nadal funkcję przewodniczącego SPD. Po ustąpieniu w 1987 roku, został honorowym przewodniczącym tej partii. W tym czasie Willy Brandt zaangażował się na arenie międzynarodowej na rzecz bezpieczeństwa oraz polepszenia sytuacji państw rozwijających się. Jako przewodniczący Komisji Północ-Południe przedstawił propozycje reorientacji międzynarodowej polityki wobec państw Trzeciego Świata. To zaangażowanie działo się jednak kosztem zainteresowania i zrozumienia spraw Europy Środkowo-Wschodniej, zwłaszcza polskich. Brandt nie pojął istoty „polskiej rewolucji Solidarność", z dużym dystansem podchodził do przemian antykomunistycznych w Polsce w tym okresie. Widział w nich przede wszystkich zagrożenia dla swej polityki zbliżenia między blokami i utrzymania między nimi pokoju. Jego wizyta w Polsce w 1985 r. nie przełamała tej postawy, stosunki między nim a polską opozycją antykomunistyczną pozostały napięte. Należy podkreślić, że postawa Brandta nie była odosobniona w SPD. Swoje stanowisko zrewidował dopiero w momencie wyraźnego chylenia się do upadku dyktatur komunistycznych w Europie. W 1989 roku Brandt poparł zjednoczenie Niemiec. Do języka politycznego na stałe weszło jego powiedzenie z tego okresu: „Obecnie zrasta się to, co do siebie należy". Możemy je odnosić nie tylko do sytuacji Niemiec, ale i Europy, w której po kilku dziesięcioleciach upadły podziały polityczne. Podpisanie w 1990 i 1991 r. przez zjednoczone Niemcy i wolną Polskę układu granicznego oraz traktatu o dobrym sąsiedztwie i współpracy było dla Brandta zamknięciem działań podjętych w czasie, gdy on stał u steru rządu RFN.

Krzysztof Ruchniewicz

Wskazówki bibliograficzne: pierwsza tak obszerna biografia W. Brandta w języku polskim, bardzo wysoko oceniona w RFN: Peter Merseburger, Willy Brandt 1913-1992 Wizjoner i realista, Poznań 2011; Wykład prof. H. A. Winklera poświęcony m.in. polityce W. Brandta wobec Polski: Winkler, Heinrich August: Polskie wyzwolenie, niemieckie zjednoczenie : trudna droga do rozwiązania dwóch kwestii stulecia = Polnische Befreiung und deutsche Vereinigung : der mühsame Weg zur Lösung von zwei Jahrhundertfragen . - Warszawa : Fundacja im. Friedricha Eberta, 2002. – 25, 27 s. : ill, (Wykłady ku czci Willy Brandta 2002).

Wir malen ein Graffiti in Eiseskälte! Kinder aus Nadodrze, Studenten aus Polen und Deutschland, Anwohner, ehrenamtliche Mitarbeiter von Nichtregierungsorganisationen, professionelle Writer, Grafiker und Designer – Duzende Menschen werden ungeachtet der Witterungsverhältnisse den ganzen Mittwoch ein großes Wandgemälde mit den Maßen 20x4m im Zentrum Breslaus malen. Wir möchten etwas schaffen, das zu einer lebendigen Wandgalerie wird. Hinzu kommt ein Wettbewerb für die Grafik- und Malereistudenten der Eugeniusz-Geppert- Akademie der Schönen Künste in Wrocław, dessen Preis die Schaffung eines Grafikprojekts an einer exponierten Wand im Stadtzentrum sein wird.

Das größte Durcheinander wird es gegen 13.30 Uhr geben, wenn die Journalisten eingeladen sind. Es gibt die Möglichkeit tolle Fotos und Filmaufnahmen zu machen. Es werde auch Vertreter der Organisatoren und Writer, die legal die lebendige Galerie schaffen, anwesend sein.

„Operation: Willy Brandt" wird durch das Willy Brandt Zentrum für Deutschland- und Europastudien der Universität Wrocław organisiert. Koordinatorin der Aktion ist Dr. Kamila Kamińska der Universität Wrocław, Übersetzerin des Buchs des bekanntesten aller Straßenkünstler Banksy und Autorin von Kinderbüchern über den Breslauer Stadtteil Nadodrze.

Das Projekt und seine Umsetzung werden von den Firmen und Grafikern KOLEKTYF (http://www.kolektyf.com), FATCAP (http://fatcapstudio.com) sowie vom Bühnenbildner, Künstler großen Formats Rafał Kaufhold unterstützt. An der gemeinsamen „Wandbild-Jamsession" zur Veränderung des Erscheinungsbilds vernachlässigter Gebiete Breslaus, werden Profis, d. h. Breslauer Grafiker und Writer, aber auch Freiwillige, Studenten aus Polen und Deutschland, Kinder der angrenzenden Schulen und alle, die Lust haben sich eine Spraydose zu schnappen und mitzumachen, teilnehmen.

Anlass für die Schaffung der lebendigen Galerie ist die Tatsache, dass am 18. Dezember 2013 (am kommenden Mittwoch) sich der 100. Geburtstag Willy Brandts, des herausragenden deutschen

Politikers und Staatsmanns, jährt. Polen, die durch Forschungsinstitute nach Assoziationen zu Deutschland befragt werden, nennen noch immer als eine der ersten die Berliner Mauer. Wir wollen diese Assoziation nutzen, weil diese Mauer nicht nur eine Barriere war, die zwei Welten voneinander trennte, aber auch eine lebendige Galerie Berlins. Solch eine Galerie wollen wir auch im Breslauer Nadodrze schaffen. Zunächst nutzen wir dafür die Wände des WBZ, später vielleicht auch vernachlässigte Wände in den Innenhöfen von Nadodrze. Wir wollen zeigen, dass so wie Willy Brandt ein Politiker der

Zusammenarbeit und des Zusammenschlusses war, so kann man, mit Hilfe der lokalen Gemeinschaft fast kostenlos die vernachlässigten Innenhöfe in Street Art-Kunstwerke verwandeln, die Energie von Kritzeleien an Wänden in echte Kunst umwandeln. Schöne Graffiti-Kunst statt Wandschmiererei. „Wrocław – Stadt der Begegnungen" – aus diesem Grund wollen wir an der Mauer des WBZ ein Treffen von Profis, Enthusiasten, erfahrenen Grafikern mit Kindern, die an Wände sprayen, Polen und Deutschen organisieren. So verstehen wir die Politik des Kanzlers Brandt, aber auch die Tätigkeit des Zentrums sowie die Idee der Kulturhauptstadt 2016, die darauf beruht, Menschen für Kultur zu öffnen, die im Alltag nichts damit zu tun haben.

Wir beginnen am Mittwoch um 9.00 Uhr mit einen Graffiti-Workshop, an dem Studenten und Freiwillige teilnehmen werden. Ab 11.00 Uhr werden die Schablonen ausgeschnitten und ab 13.00 beginnen wir, die ersten Elemente des Wandgemäldes auf die Mauer zu sprayen. Danach stoßen Kinder der anliegenden Schulen dazu. Den größten Wirbel gibt es gegen 13.30, wenn alle

Organisatoren und Ausführenden anwesend sein werden und die Möglichkeit besteht, mit ihnen Interviews durchzuführen, die Arbeiten zu filmen etc.

Ebenso laden wir zu einem abendlichen Seminar im Zentrum des Ausgewogenen Entwicklung der Gesellschaft Wrocławs zum Thema Street Art ein. Das Seminar mit Teilnahme von Experten (Sysło, Kamińska, Tracz, Janik, Gaj), beginnt um 17.00 Uhr auf der ulica Kręta 1/3.

Wir bitten darum, die Idee zu verbreiten, sodass außer der von uns eingeladenen Personen wirklich jeder kommen und beim Schaffen der Galerie an der Wand des Willy-Brandt-Zentrums mithelfen kann.

Jegliche Details die Idee betreffend:

Prof. Krzysztof Ruchniewicz Willy-Brandt-Zentrum (zu W. Brandts und dem 100. Jahrestag seines Geburtstags: Tel. 71 375 95 03),

Dr. Kamila Kamińska (Wandgemälde, Street Art)

Kontaktperson am Mittwoch (Hilfe bei Aufnahmen, Durchführung von Interviews, Fotos) ist Frau Alicja Kuropatwa: Diese E-Mail-Adresse ist gegen Spambots geschützt! JavaScript muss aktiviert werden, damit sie angezeigt werden kann. (Tel.: 71 71 375 95 03).

Willy Brandt Zentrum für Deutschland- und Europastudien der Universität Wroclaw lädt zu den 7. Filmfestspielen zum Thema „Bilder der Geschichte – Geschichte als Frau – Frau als Legende" Gleiwitz- Krakau-Kattowitz-Breslau vom 23.11.2013 bis 19.12.2013 ein.
Die diesjährigen Filmfestspiele „Bilder der Geschichte", die seit 2007 in Krakau laufen, findet in vier Städten statt und wird sich in ihrer Verbundenheit mit der deutschen Kultur unterscheiden. Die Filme werden vom 23.November (in Gleiwitz) bis 19.Dezember (in Wroclaw) ausgestrahlt. Das Leitmotiv aller dort vorgeführten Filme ist die Figur der Frau in europäischer Geschichte des 20.Jahrhundert
Authentische und fiktive, jedoch auf wahren Ereignissen beruhende Frauenlebensläufe, die mit den Anfängen der Weimarer Republik zusammenhängen sowie die Beendigung des 2.Weltkriegs , Vertreibungen, Studentenrevolte 1968 sowie die Aufteilung Deutschlands nach dem Krieg, erlebten in der deutschen Kinematographie viele differenzierte Bearbeitungen und Interpretationen.

Der Titelauswahl, der dieses Jahr von den Organisatoren getroffen wurde, beweist diese Vielseitigkeit. Im Filmprogramm gibt es Spielfilme und Dokumentarfilme, Leistungen der deutschen Klassiker wie z.B. jene von Rainer Werner Fassbinder oder Volker Schlöndorff sowie in Polen weniger bekannten Regisseuren wie Alexander Kluge, dessen „Abschied von gestern" basierend auf der Avantgarde-Erzählung beunruhigt und intrigiert die Filmliebhaber bis heute. Vorgeführt werden auch Filme, die von Frauen realisiert wurden wie z.B. „Die verlorene Ehre der Katharina Blum", „Unvollständig" oder „Leonie Ossowski". Der Letztere zeigt die Geschichte einer Person, deren Biographie ein perfektes Beispiel dafür ist, wie das Schicksal einer starken und selbständig denkenden Frau und in sich deutsche und polnische Wurzeln vereinende, und dadurch auf besondere Art aussagekräftige Beziehungen zwischen beiden Kulturen. Mit Vergnügen zeigen die Veranstalter auch Filme, die auf internationalen Festivals gelaufen sind, aber auch die in Polen ausgestrahlten wie z.B. „Wenn nicht wir, dann wer?" von Andres Veiel oder „Vergiss mein nicht" von David Sieveking.

Während der Filmschau finden auch Treffen und Diskussionen mit den deutschen und polnischen Gästen statt – den Machern und Filmkennern sowie die angegangene Frauenproblematik.
Schauen Sie sich das Programm an, wir laden Sie herzlich ein!

Wrocław, vom 13.12.13 bis 19.12.13, DOLNOŚLĄSKIE CENTRUM FILMOWE

• Freitag, am 13.12.13 um 19.00 Uhr – "Die Ehe der Maria Braun" Regie: R.W. Fassbinder (120 Min.)

Nach der Vorführung findet ein Treffen mit Prof. Andrzej Gwozdz statt, die sich mit der Frauenrolle im deutschen Film befasst, mit der besonderen Berücksichtigung der Werke von R.W.Fassbinder

• Samstag, am 14.12.13, um 19.00 Uhr – "Vergiss mein nicht" Regie: D. Sieveking (92 Min.)
• Sonntag, am 15.12 um 19.00 Uhr – "Unvollständig" Regie: N. Krebitz (10 Min.) und "Wenn nicht wir, dann wer?" Regie: A. Veiel (126 Min)

Nach dem Film findet ein Gespräch mit Vera Schmidt von der Vereinigung OSTPOL in Lepizig statt über die Frauenfiguren im deutschen Film der heutigen Zeit.

• Montag, am 16.12.13 um 19.00 Uhr – "Die verlorene Ehre der Katherina Blum" Regie: V. Schlöndorff, M. von Trotta (106 Min.)
• Dienstag, am 17.12.13 um 19.00 Uhr – "Rosa Luxemburg" Regie: M. von Trotta (123 Min.)
• Mittwoch, am 18.12.13, um 19.00 Uhr – "Leonie Ossowski" Regie: L. Janowitz (73 Min.)
• Donnerstag 19.12, am 19.00 – "Abschied von gestern" A. Kluge (88 Min.)

Filmbeschreibung zum Downloaden